lunes, 23 de agosto de 2010

Campesiños felices.

Campesinos felices, dibujo de Carlos Enríquez.

Mi amigo y poeta gallego Fernando Varela ha tenido la gentileza de traducir al idioma gallego mi poema Campesinos Felices. Me ofreció la posibilidad de llamarlo Campesiños Ledos, o Campesiños Felices. Elegí este último título quizás pensando en el título del dibujo de Carlos Enríquez en que me inspiré y que podéis encontrar en la entrada que publiqué hace algún tiempo en castellano.
Aquí ofrezco esta magnífica traducción.


Campesiños felices.

Vento,
tremor de xanelas,
monótono acorde da auga
sobre o tellado.
a choiva, a choiva, a choiva,
persistente, teimuda,
sempre a choiva
caendo con forza
sobre nós
os pobres para a igrexa,
o povo para os ricos,
os miserábeis ledos
apertados,
cosidos polas agullas
da fame e a desgraza,
pola soedade illados,
polo desespero unidos,
esfarrapados da liberdade,
alimentados de angustia,
esgazada comunidade de
desesperados
que bebemos
o viño augado
e comémolo pan
escachado polas nosas maos,
regando a terra
con bágoas de
espectros sepultados
no húmido pendello,
encuanto cae sobre
o tellado noso
a choiva, a choiva, a choiva,
monótona, persistente,
maldita
porque non limpa a noso fondo
baleiro,
o noso interior insubstancial,
o noso despoxo de abismo,
a nosa consciencia,
presión sen tregua, sen saída,
só o cancro amargo
da nosa pobreza,
incapacidade da i-alma para
erguerse sobre o desatamento,
a inanidade total do espírito,
a bebedeira de
soños tenros,
esteo silencioso
de desherdados
e a choiva, a choiva, a choiva,
ónde están os deuses
que non veñen a vernos?
ónde os creadores
da nosa miseria inane,
da nosa mansedume?
os nenos xa non choran,
as nais aleitan só amor,
e estásenos facendo tarde,
demasiado tarde,
xa non temos forza pra chorar,
estamos nunha soedade
absoluta
pensando naquilo que nos atrae
mais non desexamos,
e non é posible a fuga
se non é total,
a fuxida de todos
xunguidos, aliados, nesta
decisión derradeira,
esta choiva que estrondea
sobre as nosas testas,
ese repenique de pingas que
se converten en tiros de cañon,
deixándonos cada vez máis
baleiros,
cada vez máis ausentes,
esta choiva da incomprensión
que mais nunca se detén,
e nós, espectadores
inocentes,
recibindo nos osos a humidade súa,
aleitando a nosa miseria,
pinga a pinga,
sen que ninguén nos contemple,
nin nos entenda, nin nos ame.





sábado, 14 de agosto de 2010

Leyendo en A Nugalla.


Pazo A Nugalla

Pazo A Nugalla

Queridos amigos: sólo unas líneas para comentaros que he pasado una semana en el maravilloso pazo A Nugalla, a muy pocos kilómetros de Santiago de Compostela. He tenido la oportunidad de hablar largo tiempo con el poeta Fernando Varela, propietario del pazo, y puedo decir que he recibido una lección inolvidable sobre literatura y poesía gallegas.

Fernando y yo hemos leído juntos obras de los mejores poetas gallegos, como Xosé Luis Méndez Ferrín, Alvaro Cunqueiro y Rosalía de Castro. Hemos tomado la decisión de seguir en contacto, seguramente a través de nuestro blog. Mi deseo es que participe con nosotros en la publicación de sus poemas y de sus valiosos comentarios. Fernando Varela ha tenido la gentileza de traducir al gallego tres de mis poemas, con la intención de publicarlos en sus medios literarios.

Un saludo a todos.

sábado, 7 de agosto de 2010

La jugadora del casino.

Soneto.
Juego de ruleta.


La jugadora del Casino.

Contoneas tu cuerpo, vampiresa,
mirando atentamente la postura,
no de tus piernas o de tu figura,
sino de jugadores en tu mesa.

Te anima la pasión de una posesa,
lanzas tus fichas con toda soltura
y vuelves a jugar la reapertura
esperando que salte una sorpresa.

Para nada valdrá ser pizpireta,
ir anotando los premios que han cantado
charlar con empleados de la casa,

o intercambiar ruleta por ruleta,
porque al final tu suerte no ha cambiado
y nunca te ha salido el par y pasa.


viernes, 6 de agosto de 2010

Rafael Mulero Valenzuela. Nuevo poeta en la Red.


Queridos amigos poetas: ya sabéis que durante el mes de agosto no incluiré más trabajos míos en la Red. Os recomiendo que leáis la obra de RafaelMuleroValenzuela.blogspot.com del que estoy aprendiendo mucho y espero hacerlo con mayor entusiasmo a mi vuelta. Un saludo muy cordial a todos y hasta entonces.

miércoles, 4 de agosto de 2010

Por la libertad.





Por la libertad.


Por la libertad, doy mi hacienda entera,
todo lo que yo tenga entre mis manos,
mis libros, el calor de mis hermanos,
mi sangre, todo amor que yo tuviera,

el poder, mi salud, y si así fuera,
mi vida, mis delirios sobrehumanos,
mi talento, mis placeres más cercanos,
y toda la poesía que escribiera.

Amo la libertad más que la vida,
yo no puedo aceptar la convivencia
con dictador legal o fraudulento,

lucharé con mi entrega desmedida,
siguiendo lo dictado en mi conciencia,
muriendo si es preciso en el intento.


martes, 3 de agosto de 2010

Quiero encontrarme solo.



Quiero encontrarme solo.


Quiero encontrarme solo en el momento
de abandonar mi última esperanza,
poner mi voluntad en la mudanza
sin distraer la angustia que presiento.

He de ver el final desde mi asiento
con espíritu lleno de templanza,
aceptar el dolor que ya me alcanza
y nunca enmascarar mi desaliento.

Porque voy a dejar lo que más quiero,
todo aquello que amé siempre a mi lado,
aunque nunca aprecié su cercanía,

quiero encontrarme solo y ser entero,
mostrar en la batalla a un buen soldado
y entregar el valor que yo tenía.


Muerte en la playa.


Muerte en la playa.


El sol la claridad desencadena
y platea las crestas de las olas,
desde arriba, como un pintor, a solas,
con grande densidad y calma plena.

Tú permaneces quieta, tú morena,
valva abierta en rumor de caracolas,
débil es la blancura que acrisolas,
quemada por la luz sobre la arena.

Lo tuyo ha sido más que una aventura,
un crucero de océanos y mares,
con drásticas tormentas de novicias,

y despides tu flébil hermosura,
aquí, cerca del mar y de tus lares,
entregada en la playa que acaricias.